خبز

[خَ] (ع مص) نان پختن (از متن اللغه) (از معجم الوسیط) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از قاموس البستان) (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از تاج المصادر بیهقی ||) نان دادن( 1) نان خورانیدن (از متن اللغه) (اقرب الموارد) (تاج العروس) (لسان العرب) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (تاج المصادر بیهقی) یقال: خبزتُهم و تمرتهم و قول بعض العرب: اتیت بنی فلان فخبزوا و حاسوا و اقسطوا؛ ای اَطْعَمونی کل ذلک و لم یقل فخبزونی (اقرب الموارد ||) دست بر زمین زدن شتر( 2) (از متن اللغه) (معجم الوسیط) (اقرب الموارد) (تاج العروس) (لسان العرب) (منتهی الارب ||) ضربهء شدید زدن زدن (از متن اللغه) (معجم الوسیط) (تاج العروس) (اقرب الموارد) (منتهی الارب) منه: خبطنی برجله و خبزنی (اقرب الموارد ||) نیک راندن سخت راندن (از متن اللغه) (از معجم الوسیط) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ( 1) - خَ بَزَ القوم خبزاً، اطعمهم الخُبْزَ ( 2) - در زبان عربی میگویند خبزالبعیر و این بدان استعمال کنند که شتر بهنگام دست بر زمین زدن چون خباز عمل میکند.