ابوعبدالله

[اَ عَ دِلْ لاه] (اِخ) عبیداللهبن محمد عکبری معروف به ابن بطه. یکی از محدّثین اهل سنت. مولد او به سال 304 ه . ق. بود و برای استماع حدیث به بلاد بعیده سفر کرد و از ابوالقاسم بغوی و یحیی بن صاعد و ابوبکر نیشابوری و جمعی دیگر استملای حدیث کرد و از او ابوالفتح بن ابی الفوارس وازجی و برمکی و جز آنان روایت آرند و ابن جوزی گوید: آنگاه که ابوعبدالله بن بطه از اسفار خود بازگشت چهل سال در خانهء خویش منزوی بماند که او را جز در روز عید اضحی و فطر در کوی و برزن ندیدند و گوید شیخی مستجاب الدعوه بود و احمدبن علی محدّث گوید: لم ار فی شیوخ اصحاب الحدیث و لا فی غیرهم احسن هیئهً من ابن بطه. و دارقطنی از قول ابوذر عبدالرحمن بن احمد هروی در روایت ابن بطه کتاب سنن را از رجاءبن مرجی جرح کرده و ابن جوزی گوید: جرح او معتبر نیست چه ابوذر اشعری است و ابن بطه حنبلی و حنبلیان اشاعره را کافر دانند و این جرح از روی خصومت و عداوت میان دو مذهب بوده است. وفات او در عکبرا به محرم سال 387 ه . ق. بود. و رجوع به ابن بطه شود.