ابوعبدالله

[اَ عَ دِلْ لاه] (اِخ) سجزی. یکی از مشایخ تصوف در مائهء سوم. از شاگردان ابوحفص حداد. و شیخ ابوحفص میگفت ابوعبدالله شیخ و پیر معنوی ماست. او سفر شام و طرابلس کرده است. و از سخنان اوست: علامه الاولیاء ثلث: تواضع عن رفعه و زهد عن قدره و انصاف عن قوه؛ نشانهء دوستان خدای سه باشد فروتنی با وجود بلندی پایگاه و پرهیز با وجود توانائی و داد دادن از خویش با قدرت ترک آن. او را گفتند چرا جامهء صوفیان نپوشی گفت جامهء جوانمردان در بر کردن بی فتوت، نشان دوروئی باشد. رجوع به نامهء دانشوران ج 3 ص 57 شود.