خارق

[رِ] (ع ص) نعت فاعلی از خَرق (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (المنجد) (تاج العروس) رجوع به خرق شود ازهم درنده و پاره کننده و مجازاً بمعنی کرامت چرا که آن نیز عادت را پاره می کند (آنندراج) (غیاث اللغات) (ناظم الاطباء) شکافنده : نخواست خارق آن حشمت و هاتک آن پرده او باشد (ترجمهء تاریخ یمینی ص 166 نسخهء خطی کتابخانهء لغت نامه و 203 نسخهء چاپی) چشم او ینظر بنورالله شده پرده های جهل را خارق بُده مولوی (مثنوی ||) اطلاق به تیری میشود که گذران از هدف است (دکری ج 1 ص 604 ||) تهانوی آرد: در عرف علماء از معنی لغوی آن استفادت شده و بعملی که بسبب ظهورش خرق عادت میشود اطلاق میگردد، و آن بنابرقول صحیح به اعتبار ظهورش بشش قسم منقسم می شود چه امر خارق یا از مسلمان سرمی زند یا از کافر اگر از مسلمان بروز کرد هر گاه ابرازکنندهء آن به کمال عرفان نرسیده باشد عمل او معونت است و چنانکه رسیده باشد در این صورت صاحب امر خارق یا دعوی پیغمبری دارد عمل او معجزه است و یا دعوی پیغمبری ندارد در این صورت اگر این امر خارق قبل از دعوی باشد عمل او را ارهاض نامند یا آنکه اص امر خارق شخص مقرون به دعوی نیست، عمل چنین کس کرامت است اما اگر امر خارق از کافر سرزند عمل او یا موافق با دعوی او میباشد آن را استدراج گویند یا مخالف با دعوی اوست عمل او را اهانت نامند برخی دیگر امر خارق را بر چهار قسمت منقسم نموده اند و ارهاض را طبق تقسیم خود داخل در کرامت ساخته و گفته اند که مرتبهء پیغمبران از مرتبهء اولیاء پست تر نباشد و باز طبق تقسیم خود استدراج را نیز داخل در اهانت ساخته و گفته اند که معنی استدراج آن است که شیطان آدمی را چندان به فساد و تباهی نزدیک می سازد تا او را وادار به ارتکاب هر نوع فسادی نماید خواه آن فساد موافق غرض آدمی باشد و خواه نباشد و عاقبت چنین جز خذلان و پشیمانی چیزی نیست از این رو امر خارق به اهانت باز می گردد سحر را خارق نتوان گفت زیرا معنی ظهور خارق آن است که آدمی کاری کند که ظهور آن عمل از مانند چنین آدمی معهود نباشد، و در سحر مسأله چنین نیست زیرا هر کس که مباشر اسباب مختصهء سحر شود میتواند عمل ساحر را مطابق جریان عادت مرتب کرده انجام دهد چنانکه شفاء بیماران را بوسیلهء ادعیه خارق گویند، اما شفاء آنان را بوسیلهء داروهای پزشکی خارق نمی گویند همین است حال طلسم و شعبده و بعضی میگویند گهگاه می توان خارق را بر سحر اطلاق نمود زیرا بسیار اتفاق می افتد که در عمل سحر شخص بشرائطی نیازمند میشود که برای بشر عادی انجام و تهیهء آن شرایط مقدور نیست چون وقت و مکان و جز آن باید توجه داشت که در خارق نبودن افعال شرط نیست که جمیع شرایط آنها مقدور باشند بلکه بعد از مباشرت اسباب آن امر غیر خارق دیگر اهمیتی ندارد که اسباب آن امر مقدور باشد یا نباشد چه در صورت چنین نبودن لازم می آید که مث حرکت بطش از خوارق باشد زیرا آن حرکت توقف بر صحت و سلامت اعصاب و عضلات دارد که آن از قدرت بشر خارج است برخی گفته اند اطلاق خارق بر سحر بر سبیل مجاز است امام فخررازی در تفسیر کبیر در سورهء کهف گفته است: وقتی امر خارقی بر دست کسی ظاهر شد یا آن کس را دعوی هم هست یا نیست اگر امر خارق مقرون بدعوی باشد آن دعوی خارج از این چهار نباشد که دعوی خدائی یا دعوی پیغمبری یا دعوی ولایت و یا دعوی سحر و فرمان بری شیاطین است اما دعوی خدائی: خارقی که از دعوی کنندهء خدائی بروز کند مسمی به ابتلاء میباشد چنانچه در شمائل محمدیه مذکور است اصحاب ظهور خوارق را از دست چنین کس جایز دانسته اند بدون معارضه و اشکال، چنانچه از فرعون و دجال، ظهور خوارق بر دست آنها نقل شده است سبب جواز آنهم این است که شکل و آفرینش این نوع اشخاص دلالت بر کذب دعوی آنها کند و ظهور خارق از دست این قبیل مردم منجر به از راه راست منحرف ساختن دیگران نشود اما دعوی پیمبری و آن بر دو گونه است: چه در این مورد مدعی یا در ادعای خود راستگو است یا کاذب پس اگر در دعوی خود صادق بوده باشد ظهور خوارق بر دست او بالاتفاق واجب است و هر کس که بصحت دعوی پیمبری پیمبران اقرار دارد بدین امر نیز مقر خواهد بود، ولی اگر بالعکس در دعوی خود کاذب بود ظهور خوارق بر دست او جائز نخواهد بود و بتقدیر اینکه خارقی هم بر دست او ظاهر شود، معارضه با او واجب باشد اما دعوی ولایت کسانی که قائل به کرامات اولیاء میباشند اختلاف دارند در اینکه آیا دعوی کرامت جایز است و آیا این کرامت بوفق دعوی صاحبش حاصل میشود یا نه و اما ادعاء سحر و فرمانبرداری از شیاطین، اصحاب ظهور خوارق را بر دست این نوع اشخاص جائز می دانند اما معتزله جایز نمی دانند بالاخره ظهور خوارق بر دست کسانی که آنان را هیچگونه دعوی نمیباشد، چنین کسان بر دو گونه اند، یا آنکه مردمان صالح و خدای تعالی از آنها خشنود است یا بر خلاف ذواتی پلید و گنهکار هستند اگر از قسم اول باشند کسانی که بکرامات اولیاء قائلند، قولشان دربارهء آنان صادق می آید و اصحاب نیز بالاتفاق ظهور خوارق را بر دست آنها جایز می دانند جز ابوالحسن بصری علماء دیگر معتزله در این عقیده با ما مخالف میباشند محمود خوارزمی رفیق ابوالحسن نیز با او موافقت کرده است اگر از قسم دوم یعنی کسانی باشند که مردود بارگاه الهی هستند، ظهور خوارق بر دست آنان نیز جائز باشد ظهور این خوارق را استدراج نامند باید دانست که هرکس از خدای تعالی چیزی طلبید و خدای تعالی نیز مقصود او را بدو عطا فرمود، این دلیل آن نباشد که چنین کسی نزد خدای تعالی وجیه است، خواه آن عطیهء الهی بر وفق عادت یا بر خلاف عادت باشد بلکه گاهی این امر نسبت به بنده ای بزرگ داشت جانب اوست و گاه صرف استدراج است، و معنی استدراج آن است که خدای حاجت بندهء بی ایمان را برآورد تا گمراهی و ضلالت او بیشتر و در جهل و عناد زیادتر بماند و هر روز از بارگاه الهی دورتر شود و این برای آن است که در علوم عقلیه مقرر است که تکرار افعال سبب حصول ملکهء راسخه از آن افعال شود پس چون دل بنده بدنیا میل کرد و روی آورد و در این حال آنچه نفس او بدان مایل بود از حق طلبید و حق نیز مشتهیات او را چنانکه طلبیده است فراهم آورد در این حال بنده مطلوب خود را دریافته و حصول لذتش افزون گردیده و خواهش او روزافزون میشود، و این پیش آمد موجب سعی او در پیروی از نفس می گردد و هر ساعت حس فرمانبرداری نفس اماره در وجود او نیرومندتر میشود و هر لحظه این حالات در او بپایه های بالاتر ترقی می کند تا بحد کمال رسد و نهایت دوری از ساحت عرش الهی او را حاصل شود و صاحب استدراج بدین حالات اُنس یابد و گمان برد که او را در بارگاه الهی منزلتی است که بچنین کرامتی نائل آمده و خود را سزاوار و مستحق آن شناسد اندک اندک غیر خود را خوار و کوچک شمارد و اعمال آنان را هر چند هم مرضیاً عندالله باشد منکر گردد و از مکر الهی غافل شود اما اگر این اقبال که از جانب حق بسوی بندهء اسیر نفس اماره روی آورد بجانب صاحب کرامت واقعی روی آورد در حال آن را استدراج یابد و هیچگاه به آن انس نگیرد، بلکه در هر آن و هر لحظه بیم صاحب کرامت حقیقی از حق تعالی زیاده شود و فرار او از قهر خدا بیشتر گردد هر چند هم بر حسب واقع حق عز اسمه از روی استحقاق بندهء فرمانبردار و صالح خود را بدین کرامات مخصوص داشته است، و از این رو باشد که محققان گفته اند: بیشتر بریدگی راه بسوی خدا در مقام کرامات باشد لاجرم محققان و بندگان خاص الهی از کرامات بیمناک باشند همانطور که از بدترین بلیات بر حذرند و این است فرق بین کرامت و استدراج بدانکه استدراج را در کلام مجید نامهای بسیار است: 1 - استدراج چون آیهء سنستدرجهم من حیث لایعلمون (قرآن - 4 (68/ 7 و 45 / 3 - کید، چون: ان کیدی متین (قرآن 183 (3/ 2 - مکر، چو: مکروا و مکرالله (قرآن 54 (68/ 7/182 و 44 6 - اهلاک، (3/ 5 - املاء، چون: انما نملی لهم لیزدادوا اثماً (قرآن 178 (4/ خدعه، چون: یخادعون الله و هو خادعهم (قرآن 142 (446 - 17 ) (کشاف اصطلاحات الفنون ج 1 از صص 444 / چون: اذا اردنا ان نهلک(قرآن 16.