ابوعبدالله

[اَ عَ دِلْ لاه] (اِخ) حسین بن عبدالسلام. معروف به جمل. شاعری مشهور مادح خلفاء و امراء. او بدمشق نزد احمدبن مدبّر که مقصد شعرای عصر بود شد و این احمد را رسم چنان رفته که بشعرهای مدیحهء خویش چون نیکو بودی صلات جزیله عطا کردی و اگر سخیف و ردی بودی او را با یکی از خدام خویش به مسجد جامع گسیل کردی و خادم تا شاعر صد رکعت نماز نگذاردی او را رها نکردی. ابوعبدالله حسین جمل اشاره به این رسم احمد قطعهء ذیل بگفت و بر وی بخواند و صلت یافت:
اردنا فی ابی حسن مدیحا
کما بالمدح تنتجع الولاه
فقالوا کرم الثقلین طراً
و من جدواه دجله و الفرات
و قالوا یقبل الشعراء لکن
اجل صلات مادحه الصلوه
فقلت لهم و ما یغنی عیالی
صلاتی انما الشأن الزکاه
فیأمر لی بکسر الصاد منها
فتصبح لی الصلاه هی الصلات.
مولد او پیش از سال 170 ه . ق. بود و عمری طویل یافت و به مصر مأمون را مدح گفت و نیز مدائحی در شأن امرای دیگر وقت دارد. وفات او بربیع الاَخر سال 258 ه . ق. بوده است.