ابوعبدالله

[اَ عَ دِلْ لاه] (اِخ) باح. محمد بن عبدالله بن غالب اصفهانی. کاتبی مترسل و فصیح بود. وی از اصفهان به بغداد شد و بر بغیانی کاتب فرود آمد و کتاب رسائل خویش را برای فرزندان بغیانی تألیف کرد و این همان رسائل است که آنرا پس از تکمیل، الموصول نامید و نیز او راست: کتاب التوشیح و الترشیح فی بعض التسویه بین الشعوبیه و کتاب الخطب و البلاغه و کتاب الفقر. و شهرت او به باح برای آمدن این کلمه است در بیتی از او:
باح بما فی الفؤاد باحا.