ابوعبدالله

[اَ عَ دِلْ لاه] (اِخ) ابن مرزوق. شمس الدین محمد بن احمد. یکی از علمای مغرب. مولد او به سال 711 ه . ق. بتلمسان و وفات وی به سال 781 ه . ق. در اسکندریه. او نزد سلاطین بنی مرین خاصه ابوالحسن و پسران او ابوعنان ابوسالم صاحب قدر و منزلت بود. لیکن در آخر بجرم توانگری مصادره و محبوس گشت و پس از رهائی نزد ابواسحاق حفصی بتونس شد و از آنجا764 ه . ق. باسکندریه رفت و ملک اشرف مقدم او گرامی داشت و تا آخر عمر بدانجا ببود. خطب مرتجل و بی رویّهء او نهایت فصیح بود و با بهترین منشآت ادبای بزرگ که با تأمل و تعمق نوشته اند برابر است و آن خطب را گرد کرده اند و مطبوع اهل فضل و ادب است. و او را در ادب و فقه کتبی است و اشعار نیکو نیز داشته است. حفید او نیز معروف به ابی عبدالله مرزوق (766 - 842 ه . ق.) از معاریف علماء و صاحب تألیف کثیره است و از آن جمله: کتاب نهایه الامل فی شرح الجمل در منطق و کتاب اغتنام الفرصه و کتاب انوارالیقین و کتاب الروض البهیج و کتاب انوارالدراری.