ابوعبدالله

[اَ عَ دِلْ لاه] (اِخ) ابن باکو. علی بن محمد بن عبدالله شیرازی. یکی از فضلای عرفای اواخر مائهء چهارم و اوائل مائهء پنجم است. او درک صحبت شیخ ابوعبدالله خفیف کرده و در سفر نیشابور به خدمت امام قشیری و شیخ ابوسعید ابوالخیر رسیده و مدتی با شیخ ابوالعباس نهاوندی مصاحبت داشته و پس از مسافرتهای بسیار به شیراز بازگشته و در مغارهء نزدیک شهر منزوی شده است. وفات او به سال 440 ه . ق. در شیراز و قبر او به نام قبر باباکوهی در آن غار مزار است و ظاهراً سعدی در آنجا که گوید: شنیدی که بابای کوهی چه گفت... مرادش همین ابن باکو است که در زمان شیخ نام او نیز در تداول عوام به بابای کوهی نسخ شده است. رجوع به ج 3 نامهء دانشوران ص 70 شود.