حطام

[حُ] (ع اِ) ریزه و شکستهء هر چیزی خشک. (منتهی الارب). گیاه خشک. ریزهء کاه خرد شکسته شده. و ریزهء گیاه و جز آن و ریزهء هر چیز. (غیاث). شکسته و ریزهء گیاه و جز آن. (مهذب الاسماء). خرده و شکسته و پوسیده و ریزیده شده. قال الله : ثم یکون حطاماً. (قرآن 57/20).
آکل و ماکول آمد جان عام
همچو آن بره چرنده از حطام.مولوی.
|| اندک مال دنیاوی که فنا پذیرد و باقی نماند. (منتهی الارب). عَرَض. زخارف. متاع دنیا. کاله. (دهار) : ... و وی بدین مال و حطام من نگرد و خویش را بدنام کند. (تاریخ بیهقی ص49). و این قوم که این مکر ساخته بودند برفتند... و این همه اسباب منازعت و مکاوحت از بهر حطام دنیا بیک سوی نهادند. (تاریخ بیهقی ص184). سخت عجب است کار... که یکدیگر را... بر خیره میکشند و میخورند واز بهر حطام عاریت را. (تاریخ بیهقی ص192). ندانم تا این نوخاستگان در این دنیا چه بینند که فردا خیزند و مشتی حطام مردم گرد کنند و ز بهر آن خون ریزند. (تاریخ بیهقی ص420). من هم از آن حساب و توقف و پرسش قیامت بترسم که وی ترسد و آنچه دارم از اندک مایهء حطام دنیا حلال است و کفایت است. (تاریخ بیهقی ص522). مرائیان را بحطام دنیا بتوان دانست. (تاریخ بیهقی). جماعتی از بهر حطام دنیا و رفعت منزلت میان مردم دل در پشتوان پوسیده بسته. (کلیله و دمنه). و میخواستم که ثمرهء آن از حطام دنیوی هرچه تمامتر بیاید. (کلیله و دمنه). هرچه بدو میشناخت از حطام دنیاوی از او بستد. (ترجمهء تاریخ یمینی ص401).
ز حضرت تو طمع بر حطام دنیا نیست
که کس ز عیسی مریم نجست بیطاری.
کمال اسماعیل.
و بیرون از آن از حطام دنیا در اندرون و چه بیرون خانه چیزی ذخیره نمانده. (جهانگشای جوینی). گفت ای پادشاه! ناز فرزندان بر پدران و مادران باشد و دعوی پیش قاضی برند و داد از پادشاه خواهند اکنون پدر و مادر بعلت حطام دنیا مرا بخون سپردند. (گلستان).
|| پوست بیضه. (منتهی الارب).