حسین

[حُ سَ] (اِخ) ابن علی بن محمد بن عبدالمعین بن عون، از فرزندان ابونمی بن ابوالبرکات هاشمی، شریف مکه (1270 ه . ق. / 1854 م. - 1350 ه . ق. / 1931 م.). در سالهای 1916 - 1924م.). پادشاه حجاز بود و ابن سعود او را شکست داد. حسین نخستین کس بود که از جنگ بین الملل اول استفاده نموده استقلال و جدائی اعراب را از ترکهای عثمانی اعلام کرد و آخرین حاکم از هاشمیان بر مکه بود. وی هنگامیکه پدرش در استانبول تبعید بود در آنجا به دنیا آمد و در سه سالگی با پدر به مکه بازگشت و چون عمویش عون الرفیق از تندروی وی میترسید او را در 1309 ه . ق. به استانبول تبعید کرد و چون عون و برادرش عبدالله درگذشتند دولت عثمانی حسین را در 1326 ه . ق. بجای وی امیر مکه نمود و چون جنگ بین الملل درگرفت انگلیسها با او وارد مذاکره شدند و بتشویق آنان استقلال عرب را اعلام کرد. و در 9 شعبان 1334 ه . ق. / 1916م. نخستین گلولهء تیر را در مکه بعنوان اعلام استقلال رها نمود و پسرش فیصل را با لشکریان انگلیس به سوریه فرستاد و در 1920 م. فرانسویان با دادن رژیم جمهوری مردم سوریه را بسوی خود خواندند و فیصل را بیرون کردند. حسین پسر دیگر خود عبدالله را برای کمک ببرادر بحدود سوریه فرستاد. انگلیسها که با فرانسه سازش کرده بودند عبدالله را به امارت عمان و شرق اردن قانع کردند و چون مردم عراق بسرپرستی میرزا محمدتقی شیرازی بر حکومت مستقیم انگلیس شوریده بودند ایشان را بپادشاهی عربی چون فیصل ساکت، و فیصل را بچشم پوشی از سوریه راضی کردند. پس ابن سعود از نجد شروع بحمله کرد و حسین در 1343 ه . ق. / 1924م. بدستور انگلیسها از تخت حجاز کنار رفت و پسرش ملک علی بجایش نشست و در 1925 م. انگلیسها حسین را مجبور باقامت در جزیرهء قبرس کردند و شش سال در آنجا بود و چون بیمار گردید با اجازهء انگلیسها به عمان آمد و در آنجا درگذشت و در مسجدالاقصی بخاک سپرده شد.