حسن

[حَ سَ] (اِخ) ابن محمد بن حسن طوسی. وی پسر شیخ الطائفهء طوسی صاحب تهذیب و استبصار میباشد. و کنیت او ابوعلی و تا 515 ه . ق. زندگی میکرده است. قسمتهائی از کتاب «بشاره المصطفی» که به نام «امالی ابن الشیخ» نیز معروف است، از املای وی بوده که از 509 ه . ق. به بعد در نجف القا کرده است. و ابن طاوس وی را «الخال» نامیده و دائی خویش شمرده است. و نیز او راست: «الانوار». (ذریعه ج2 ص309 و 411).