حسن

[حَ سَ] (اِخ) ابن علی بن احمد العاملی الحاینی. فقیه، محدث، شاعر معتمد بزرگوار. درگذشتهء 1135 ه . ق. و صاحب مؤلفات در حدیث و تاریخ و نحو و جز آن باشد، و از آن جمله است: حضینه الاخیار. دیوان شعر او نزدیک به هفتادهزار بیت است. و از شعر او قصیده ای است که سید محمد بن علی بن ابی الحسن موسوی را بدان رثا کند و از آن قصیده است:
هوالحزن فابل الدار ما نظم الشعرا
ادیب و ما ظرف الدجی رمق الشعری
أنوح و ابکی لا افیق فتاره
اهیم بهم وجداً و اخری بهم سکرا
و انی لکا لخنساء قد طال نوحها
و قد عدمت من دون امثالها صخرا
فقل لغراب البین یفعل مایشا
فمن بعد شیخی لااخاف له عذرا
شریف له عین الکمال مریضه
علاها دخان العین فهی به عبری
و انسی من اسی الفؤاد لاجله
مدید عذاب ما وجدت له قصرا.
وی شاگرد صاحب مدارک و صاحب معالم بود و از آنها درخواست اجازت کرد و بدو اجازت دادند. (روضات ص529 ذیل ترجمهء صاحب مدارک) (ذریعه ج7 ص25 و ج2 ص221) (امل الامل) (هدیه العارفین ج1 ص296).