ابوطالب
[اَ لِ] (اِخ) مکّی. محمد بن علی بن عطیه صوفی واعظ. او از مردم ایران بود از نواحی جبل و مجاورت مکّه اختیارکرد و از اینرو او را مکّی گویند. سپس به عراق شد و چندی به بصره و مدّتی به بغداد زیست و در هر دو جا موعظت میکرد لکن برای کلماتی درشت و مبُهَم که در سخنان داشت متهم گشت و مردم از وی بپراکندند و به سال 386 ه . ق. در بغداد فرمان یافت.