حامد

[مِ] (اِخ) ابن محمد، مکنی به ابورجاء و ملقب به آلُه بمعنی عقاب. مافروخی او را از معاصرین خود و از کتّاب و مردان علم و ادب اصفهان شمرده. و ابیات ذیل را از او آورده است:
ایا بلده روحاء طاب نسیمها
و یا جنه فیحاء دام نعیمها
و یا بقعه لازال یا رج جوها
کماشج بالمسک الزکی ادیمها
نمیرک سلسال و ظلک سجسج
و نعماک فی الحالات هنی وخیمها
محلتنا فیها مراد لمن رعی
و ان درّست بالحادثات رسومها
بها الروضه الغناء و الغاده التی
اذا خالطتها النفس زالت همومها
اوانس جروا آن و الجی ناعم
یساعدنی فیها مع الدهر رسمها (؟)
لقد طاب سقیاها و غض نباتها
و عطر ریاها ورق نسیمها
بها من بقایا الفاضلین عصابه
بحشمه فخرالملک فَهْوَ زعیمها
و کیف یرجّی فی صلاح عشیره
فساد و مولانا العمید کریمها
له عادتا طول و بذل اعرتا
لمکرمه یولی و نعمی ندیمها.
رجوع به محاسن اصفهان مافروخی ص33 و 116 شود.