حاجب

[جِ] (اِخ) هبه اللهبن حسن مکنی به ابوالحسن. ابن الانباری نام او را در طبقات النحویین آورده است. وی از افاضل اهل ادب، و شاعری ملیح الشعر است. او راست:
یا لیله سلک ازمان بطیبها فی کل مسلک
اذ ارتقی درج المسرره مدرکا ما لیس یدرک
والبدر قد فضح الظلام فستره عنه مهتک
و کانما زهر النجوم بلمعها شعل تحرّک
و الغیم احیانا یموج کانه ثوب ممسک
و کانّ نشر المسک ینفح فی النسیم اذا تحرک
والنور یبسم فی الریاض فان نظرتَ الیه سرک
شارطت نفسی ان اقوم بحقها والشرط املک
حتی تولی اللیل منهزما و جاء الصبح یضحک
واه الفتی لو انه فی ظل طیب العیش یترک
والمرء یحسب عمره فاذا اتاه الشیب فذلک.
و او در آخر ماه رمضان سنهء 428 ه . ق. در خلافت القائم بامرالله ببغداد، فجأه بمرد. رجوع شود به معجم الادباء چ مارگلیوث ج 7 ص 239 و 240.