حاتمی

[تِ] (اِخ) محمد بن حسن البغدادی مکنی به ابی عبدالله. از مشاهیر علما و ادباء عصر خویش است او در بغداد بتدریس و افاده اشتغال داشت و در سنهء 388 ه . ق. درگذشت و آنگاه که وی صحبت شاعر مشهور متنبی را دریافت چون متنبی چنانکه باید حرمت او نداشت حاتمی از کبر و نخوت وی برنجید و رساله ای در عیوب و نقائص وی بنگاشت. حاتمی را در ادب و شعر و لغت تألیفات بسیار است که یاقوت آنها را ذکر کرده است. رجوع به تاریخ بغداد ج 2 ص 214 و انساب سمعانی ورق 148 و معجم الادبا چ مارگلیوث ج 6 صص 501 - 518 و محمد بن الحسن شود. و نیز او را کتابی است به نام حلیه الادب در دو مجلد. صاحب کشف الظنون کتابی را به نام کتاب الخالی والعاطل بحاتمی نامی نسبت میکند و محتمل است از صاحب این ترجمه باشد والله اعلم.