ابوسلیک

[اَ سُ لَ] (اِخ) گرگانی. نام شاعری مادح ملوک صفّاری. از اشعار او تنها پاره ای در لغت نامه ها بر جای است و از آن جمله:
خون خود را گر بریزی بر زمین
به که آب روی ریزی بر کنار
بت پرستیدن به از مردم پرست
پند گیر و کار بند و گوش دار.
***
به مژه دل ز من بدزدیدی
ای به لب قاضی و به مژگان دزد
مزد خواهی که دل ز من بردی
ای شگفتا که دید دزد بمزد.
***
از فرط عطای او زند آز
پیوسته ز امتلا زراغن.
***
خوشا نبید غارجی با دوستان یکدله
گیتی به آرام اندرون مجلس ببانگ و ولوله(1).
***
در جنب عُلُوّ همتت چرخ
مانندهء وشم پیش چرخ است.
***
در این زمانه بتی نیست از تو نیکوتر
نه بر تو بر شمنی از رهیت خستوتر.
***
ای میر بوحمد که همه محمدت همی
از کنیت تو خیزد و از خاندان تو(2).
و منوچهری در بیت ذیل ذکر بوسلیک آورده است:
بوالعلا و بوالعباس و بوسلیک و بوالمثل
آنکه آمد از لوالج وآنکه آمد از هری.
و شاید یکی از دو گرگانی در این شعر منوچهری نیز همین ابوسلیک باشد:
آن دو گرگانی و دو رازی و دو ولوالجی
سه سرخسی و سه کاندر سغد بودی معتکن.
رجوع به ج 2 لباب الالباب چ برون ص 2 شود.
(1) - در لغت نامه ها بیت ذیل بنام شاکر بخاری آمده است و بعید نیست که چون قافیه و وزن و مطلب یکی است هردو بیت از یک شاعر باشد:
مجلس پراشیده همه
میوه خراشیده همه
زر بپاشیده همه
بر چاکران کرده یله.
(2) - در عیوب شعر این بیت را مثال آورده و گفته اند که از بوحمد مراد ابومحمد است و این برخلاف فصاحت است.