ابوسعید

[اَ سَ] (اِخ) خرّاز. احمدبن عیسی بغدادی یکی از قدمای مشایخ صوفیه. عطار گوید او را لسان التصوف گفتند و این لقب از بهر آن دادند که در این امّت کس را زبان حقیقت چنان نبود که او را. در این علم او را چهارصد کتاب تصنیف است. و در تجرید و انقطاع بی همتا بود و اصل او از بغداد بود و ذوالنون مصری را دیده بود و با بشر و سری سقطی صحبت داشته بود- انتهی. و او پیر سلسلهء خرازیه است و وفات وی به سال 285 ه .ق. بود. صاحب حبیب السیر گوید: او نوبتی موزه میدوخت و باز میگشاد گفتند چرا این چنین می کنی؟ جواب داد که نفس خویش را مشغول می کنم پیش از آنکه مرا مشغول گرداند. و چون خرز در لغت درز مشک و موزه است به خرّاز ملقب گشت. برای بقیهء شرح حال و گفته های او رجوع به تذکره الاولیاء و کشف المحجوب هجویری و ج 1 حبیب السّیر ص 298 شود.