جلوه

[جِلْ وَ] (اِخ) ابوالحسن بن سیدمحمد طباطبایی اصفهانی زواری معروف به میرزای جلوه از اکابر فلاسفهء اسلامی و از نوادگان میرزا رفیع الدین نایینی استاد علامهء مجلسی است. وی در ذی قعدهء سال 1238 ه . ق. در احمدآباد گجرات هند تولد یافت و در اصفهان بتحصیل پرداخت و غالب اوقات خود را در علم معقول مصروف داشت و سرانجام بتهران سفر کرد و در مدرسهء دارالشفا اقامت گزید و 41 سال در آنجا بتدریس علوم حکمت و فلسفه بخصوص از کتاب های ابن سینا و ملاصدرا پرداخت. ناصرالدین شاه در همان مدرسه بدیدار وی میرفت. وی در ذیقعدهء سال 1314 در همانجا وفات کرد و در قبرستان صدوق بن بابویه دفن شد. او راست: 1 - اثبات الحرکه الجوهریه. این کتاب به سال 1313 در حاشیهء شرح هدایهء ملاصدرا چاپ شده است. 2 - حواشی بر اسفار ملاصدرا. 3 - دیوان اشعار. وی در اشعار خود به جلوه تخلص میکرد. از اشعار اوست:
چون شد که در این غمکده یک همنفسی نیست
از هم نفسان بگذر و از اصل کسی نیست
بازار جهان جمله جزا بین و مکافات
غافل بچه سان گفت که آنجا عسسی نیست
جز رفتن از این مرحله با مژدهء رحمت
داناست خدا در دل جلوه هوسی نیست.
وی در تمامی عمر زن نکرد. (اعیان الشیعه) (ریحانه الادب ج 1 ص 273).