جلب

[جَ لَ] (ع مص) کشاندن ماشیه را از جایی بجای دیگر برای تجارت. || کشیده شدن. و این فعل لازم و متعدی استعمال شود. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب). در حدیث است: لاجلب و لاجنب. فرود آمدن ساعی از جای دور و امر کردن خداوند ماشیه را تا ماشیهء خود را کشیده بیاورد در جایی که فرود آمده است یا دور رفتن خداوند ماشیه از جای خود و ساعی را تکلیف دادن تا نزد او رود. (از منتهی الارب). لاجلب و لاجنب فی الاسلام؛ بمعنی این که صاحب ماشیه موظف نیست که آنرا بسوی ساعی (مصدق) جلب کند تا زکوه از آن گرفته شود بلکه زکاه آن نزد آبها اخذ شود. (از اقرب الموارد). || غوغا کردن و آوازها نمودن. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب). سروصدا و جاروجنجال راه انداختن. || وعدهء شر کردن. (منتهی الارب). تهدید ببدی کردن. (از اقرب الموارد). || خشک شدن خون. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب). || به شدن جراحت. (منتهی الارب). خوب شدن و پوست برآوردن جراحت. (از اقرب الموارد). || فراهم آوردن. || کسب و طلب کردن و حیله نمودن. || بانگ زدن اسب را وقت دوانیدن تا درگذرد. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به جَلب شود. || اختلاط و درآمیختن اصوات. (از اقرب الموارد). || (اِ) غوغا و آوازها. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب). شور و غوغا و فریاد. (برهان): پرخاش جنگ و جلب باشد. (حاشیهء برهان چ معین از لغت فرس ص 216 «متن و حاشیه»). || کسانی که ستور را از شهری به شهری کشانند بفروختن. (منتهی الارب). اجلاب. (منتهی الارب). || (ص) زن فاحشه و نابکار باشد. (برهان). زن بدکار قحبه. این معنی مخصوص بفارسی است و مأخوذ است از معنی جلب در عربی که عبارت است از «کشیدن و بردن برده و شتر و گوسفند و غیر آنها از جایی بجای دیگر برای فروش» چه زن بدکار تشبیه بمالی شده که بهر جا کشیده میشود. (از فرهنگ نظام). || هر چیز بدل و غیر اصلی. (فرهنگ نظام): مالی که جاپان میسازد اغلب جلب است. (فرهنگ نظام).