نوال

[نَ] (ع اِ) عطا (غیاث اللغات) (آنندراج) (دهار) (منتهی الارب) بخشش (غیاث اللغات) دهش (منتهی الارب) (آنندراج) : زایر ز بس نوال کز او یابد و صلت گوید مگر چو من نرسید اندر این دیار فرخی ستوده ای به کمال و ستوده ای به خصال ستوده ای به نوال و ستوده ای به سیَر فرخی اندر چلهء جهل کمانت شکند تیر وَاندر گلوی آز نوالت فکند زهمنوچهری خدایگانی شاهی مظفری ملکی که ابر روز نوال است و شیر روز وغا مسعودسعد ایا سپهرنوالی که پیش صدق سخات سخای ابر دروغ و نوال بحر دغاست انوری کرده به هنگام حال حلهء نُه چرخ چاک داده به وقت نوال نقد دوعالم عطاخاقانی از سفلگان نوال طلب کم کن کایشان دم وبال رسان دارندخاقانی خاقانیا چو آب رخت رفت در سؤال مستان نوای کس که وبال آشنای اوست خاقانی از منبع عدل زلال نوال او چشند (سندبادنامه ص 6) عالمیان از مشرب عذب نوال او اغتراف می کنند (سندبادنامه ص 133 ) معن خود از نوال منصور سلطان زمان خویش بهره مند گردید (ترجمهء تاریخ یمینی ص 446 ) هرچند در غیر اعیاد نوال او بر عباد بسیار و بی شمار است (جهانگشای جوینی) گر بریزی خون حلالستت حلال ور ببخشی هست انعام و نوالمولوی گر بدادی تشنه را بحری زلال بازنگرفتی ز من روزی نوالمولوی معصیت ورزیده ام هفتاد سال بازنگرفتی ز من روزی نوالمولوی ابونصر سعد آنکه دست نوال نهد همتش بر دهان سؤالسعدی - نوال و نوا:گوا توئی که ندارم به کاه برگی برگ به اهل بیت ز من چون رسد نوال و نوا؟ خاقانی ناکسان از تو بانوال ونوا بی کسان از تو بی نوا و نژندخاقانی || بهره نصیب (منتهی الارب) (آنندراج) : خبر دارد که روز و شب دو رنگ است نوالش گه شکر گاهی شرنگ استنظامی || سزاوار صواب (از منتهی الارب) (از آنندراج) گویند: نوالک أن تفعل کذا، و لیس هذا بالنوال (|| مص) نَوْل (اقرب الموارد) رجوع به نول شود.